و به تجربه دریابد که ابعاد وجودی او در مجموع و به صورت یک کل تفکیک ناپذیر با ورزش درگیر است. مشارکت تنها با یکی از ابعاد وجودی میسر نمی شود، هرگاه چنین شود او به تعبیر ما ورزشگر است و نه ورزشکار. ورزشگر از خود و دیگران بیگانه شده است و نسبت به آنچه در محیط فردی و اجتماعی او می گذرد بی تفاوت می شود و چه بسا رسالت انسانی خود را همراه با تعهداتش نسبت به دین و کشور به بوته فراموشی می سپارد و لذا در حوزه ورزش واقعی و پیام بخش، انسان با تمامی وجود خود به کسب تجربه در زمینة مسئولیت، جهاد، پیروزی، شکست و افسردگی هیجان وصبر می پردازد. ورزش باید انسان را به لحاظ جسمی و روحی آنقدر توانمند و ماهر کند که بتواند هوای نفس خود را با قدرت کنترل نماید. در واقع این توانایی اوست که به او بینش می دهد تا درست را از نادرست و حق را از باطل بشناسد و پیوسته به ندای وجدان و فطرت مذهبی خود پاسخی اسلام گونه وعملی خیر خواهانه ابراز و انجام دهد.

ورزش تمرینی برای زندگی واقعی

ورزش بخش مهمی از زندگی ما را می سازد. ورزش همانند یک نمایشنامه با ماسکهای طنز و خنده آور و یا تراژدی و حزن انگیز ارائه می شود. ورزش فاتح و مغلوب به وجود می آورد و در آن موفق و شکست خورده از هم متمایز می شوند. حالتهای هیجانی و عاطفی چه از نوع زودگذر و چه به شکل درازمدت در ورزش به وجود می آیند. این حالتهای هیجانی و عاطفی از هر نوعی که باشند یکی از ویژگیهای مهم آن، واقعی بودن آنهاست. این حالات ساختگی و مصنوعی نیستند، آنها جنبه هایی از زندگی واقعی هستند و تاثیر شگرفی در شکل گیری شخصیت ورزشکار دارند. باختن شرافتمندانه و برد با تواضع و فروتنی راه و روش رایج و تربیتی در ورزش است. ورزشکار بر اساس قضاوت و ارزیابی در مهارت، فهم و درایت، انضباط شخصی و اجتماعی سیمای خود را در ورزش آشکار می سازد و پیوسته رفتار او در داخل و خارج از زمین بازی و در زندگی واقعی در زیر ذره بین و قضاوت جوانان و مردم قرار می گیرد.

امین ضمیری /مسئول کمیته روانشناسی /هیات پزشکی ورزشی استان خوزستان