به همین دلیل بیشتر تمرکز روان شناسان روی از بین بردن پرخاشگری خصمانه، کاهش پرخاشگری ابزاری و تقویت رفتار قاطعانه در ورزشکاران بوده است. به همین منظور پیشنهاداتی ارائه شده است:

۱- تعهد ورزشکار به اینکه رفتارهای پرخاشگرانه خود را کنترل کند تا از اخراج شدن و آسیب رسیدن به تیم جلوگیری کند. این تعهد توسط ورزشکار به مربی داده می شود.

۲- اگر در ورزشی خشونت جایز شمرده شود بهتر است خشونت ابزاری تقویت شود نه خشونت خصمانه، یعنی آسیب رساندن به رقیب نباید هدف شود. رفتار خشن زمانی پذیرفتنی است که به عنوان راهی برای افزایش عملکرد باشد. «راه کاهش سطوح خشونت این است که توجه ورزشکار به عمل داده شود نه به نتیجه آن.»

۳- روبه رو کردن ورزشکار با الگوهایی که بدون خشونت و پرخاشگری و با استفاده از مهارت به موفقیت دست می یابند، می تواند به کاهش خشونت ورزشکار کمک کند.

۴- مربی می تواند با تقویت مثبت بازیکنانی که عصبانیت خود را کنترل می کنند و در مواقعی که تحت فشار هستند از خود رفتار خصمانه بروز نمی دهند، به کاهش خشونت و پرخاشگری کمک کنند.

۵- آماده بودن ورزشکاران از نظر جسمانی موجب کاهش پرخاشگری و خشونت در آن ها می شود. برنامه های آماده سازی بازیکنان باید به گونه ای باشد که آن ها را آماده اجرای مهارت های ورزشی در حد مطلوب نماید.

امین ضمیری/مسئول کمیته روانشناسی /هیات پزشکی ورزشی استان خوزستان