اما اغلب نیازهای شخصی ورزشکار، قبل، در طول رقابت و بعد از آن را مورد توجه قرار نمی دهند.(مانسون۱۹۸۴)

برای نمونه مطالعه ای که درباره مربیان ورزش، دبیرستانها و کالجهای امریکا به عمل آمد نشان داد که ۷۵ درصد آنها از مجله روان شناسی ورزش بی اطلاعند. این مجله اکنون مجله روان شناسی ورزش و تمرین نامیده می شود.

 اما اگر چه در حدود ۸/۱ درصد از مربیان مورد بررسی گفتند که هرگز به طور مستقیم با یک روان شناس ورزش کار نکرده اند، ۶۸/۲ درصد آنها اظهار تمایل به این کار کردند, البته به طور داوطلب!

وقتی پرسیده شد آیا مایلند برای چنین مشاوره ای پول بپردازند ۶۴/۸ درصد جواب منفی دادند.

توضیح تکمیلی👇👇👇

آمار بالا گرچه به مطالعه ۱۹۸۲میلادی توسط سیلوا و اورلیک ۱۹۸۷ در امریکا برمی گردد, اما قابل تعمیم و حتی با درصدهای بالاتری در ایران است.

از دلایلی که برخی مربیان به وجود مربی روان شناس در کنار خودشان استقبال نمی کنند می توان به عدم دید حرفه ای و به روز به رشته ورزشی، عدم شناخت کافی به حوزه روان شناسی ورزش، عدم اطمینان خاطر به تاثیرگذار بود مربیان روان شناس، باشد.

از طرفی اغلب مربیان خود را کارشناس مسایل روانی می دانند و حتی در این حوزه پر مدعا هستند.

برخی مربیان نیز انتظار دارند قبل از یک بازی مهم، پلی اف یا فینال یک مربی روان شناس کنار تیم یا بازیکن قرار بگیرد و با چند,دقیقه صحبت معجزه کند! 

باید این نکته را مد نظر داشت که مربی روان شناس همچون سرمربی، مربی بدنساز، مربی تغذیه و دیگر اعضای فنی تیم و باشگاه لازم است از ابتدا تا انتهای فصل کنار ورزشکاران باشند نه اینکه فقط روز مسابقه به عنوان جادوگر!!

(از کتاب روان شناسی ورزش از تءوری تا عمل، نوشته： مارک اچ انشل، ترجمه؛ دکتر سید علی اصغر مسدد)
دکتر مژگان سعیدی مسئول کمیته روانشناسی هیات پزشکی ورزشی کرمانشاه
@kermanshahsportsmedicine