به عبارت دیگر، میزان آب دفع شده از راه تعریق به شدت فعالیت های جسمانی ، ورزشی و دمای محیط بستگی دارد و البته میزان رطوبت هوا نیز بر تعریق و تنظیم دمای بدن اثر می‌گذارد.

در رطوبت ۱۰۰ درصد که هوا از ذرات آب کاملا اشباع می‌شود دفع مایعات از طریق پوست در هوا ناممکن می‌شود و حرارت داخلی بدن افزایش می یابد.

ازطرفی کاهش آب بدن در هوای گرم طی فعالیت های ورزشی به بیش از دو لیتر در ساعت می‌رسد. البته این سازو کار به دفع حرارت اضافی بدن می انجامد که مهتر از تعادل آب در بدن است. اما برای حفظ میزان آب و الکترولیت ها، به ویژه در ورزشکارانی که فعالیت استقامتی دارند محلول های ۳ تا ۵ درصد گلوکز با مقداری جزئی نمک در حین انجام مسابقه توصیه می‌شود. کاهش تنها ۳ درصد از وزن بدن از طریق تقلیل آب بدن ورزشکار را با خطر جدی مواجه‌ می‌کند و اگر این میزان کاهش به ۵ تا ۱۰ درصد برسد عوارض کمبود آب مخصوصا گرفتگی و کوفتگی عضلانی بروز می‌کند.

بعلاوه کم آبی به میزان ۵ درصد از حجم ضربه‌ ای و نهایتا برون ده قلب می کاهد و کارآیی ورزشکار را پائین می آورد. همچنین به عقیده برخی محققان کم آبی تحمل فرد را نسبت به گلوکز پائین می آورد.

بنابراین پیشنهاد می شود یک فرد معمولی ۸ لیوان آب درطول روز که هرلیوان معادل ۲۴۰ میلی لیتر است مصرف کند که هرچند این میزان مصرف باتوجه به رشته های ورزشی و  نوع رشته های ورزشی، مدت و شدت فعالیت ورزشی و یا پیشینه پزشکی ورزشی فرد متفاوت می باشد.

دکتر مجتبی خادم-مسئول کمیته تغذیه هیات پزشکی ورزشی استان سمنان

منبع:کتاب اصول تغذیه و ورزش مولف دکتر محمدرضا رمضانپور