سوگ

همانطور که میدانید فقدان هر عزیزی با ماتمی همراه است. درد و غمی جانکاه که بسته به ویژگی های فردی، اجتماعی و فرهنگی،عکس العمل های گوناگونی درانسان ها ایجاد می کند. برخی از افراد در غم خود سکوت میکنند و  دوست دارند در خلوت خود باشند و در درون خود با فرد از دست داده ارتباط برقرار کنند و برخی از افراد نیز دوست دارند غم خود را به اشتراک بگذارند و در مورد آن صحبت کنند و واکنش های هیجانی خود را بطور آشکارا نشان دهند. هرچقدر افراد بتوانند احساسات منفی خود نسبت به اتفاق پیش آمده را بیان یا با پاسخ های هیجانی خود مانند گریه کردن نشان دهند، بهتر میتوانند به زندگی عادی خود برگردند. مطابق با نظریه های روانشناسی افراد ممکن است مراحل انکار ، عصبانیت ، چانه زنی ، افسردگی و سپس پذیرش را در پاسخ به سوگ نشان دهند، هرچند مطابق با تحقیقات جدید ممکن است ترتیب این چرخه در پاسخ دادن به سوگ به ترتیب نباشد و افراد در زمان های مختلف مراحل متفاوت را تجربه  کنند.  افراد مختلف بسته به ظرفیت روانشناختی و میزان وابستگی خود به فرد متوفی ممکن مدت زمان متفاوتی را در طی کردن چرخه سوگ تا رسیدن به مرحله پذیرش طی کنند.

برخی از مسائل دیگری که باعث واکنش شدید تر افراد نسبت به سوگ میشود نگرش و باور آنها نسبت به مرگ است. اگر افراد مرگ را پایان زندگی و یک رابطه در نظر بگیرند احساس غم و ناراحتی آنها نسبت به فقدان پیش آمده بیشتر خواهد شد. اما اگر این نگرش را داشته باشند که مرگ پایان یک مرحله از زندگی است، اما پایان  یک رابطه نیست،  فقط نوع ارتباط با فرد متوفی تغییر کرده است باعث کاهش میزان غم و اندوه  آنها خواهد شد.

 ما غم و اندوه را عمدتا به عنوان پاسخ انسان به مرگ در نظر گرفته ایم اما غم و اندوه در واقع پاسخ انسان به تغییر است. هرچقدر افراد تلاش در کسب مهارت های اجتماعی و کسب استقلال در امور روزانه خود را داشته باشند و  تلاش شود راههای ارتباط جدید با فرد متوفی را سریعتر کسب کنند(در خلوت خود بلند بلند صحبت کردن با فرد متوفی، نوشتن نامه، درست کردن جعبه خاطرات، ، به نیابت از فرد متوفی کارهای خیرخواهانه انجام دادن و...) در کنار پذیرش مرگ زودتر میتوانند با تغییر پیش آمده روبرو شوند و  به زندگی عادی خود برگردند. این مسئله به ویژه در کودکان باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد .

پریسا آسمند مسوول کمیته روانشناسی هیات پزشکی ورزشی استان چهارمحال و بختیاری